Pierwsze kroki na chustowej drodze

Kiedyś nie wiedzieli o istnieniu chust, teraz nie wyobrażają sobie życia bez nich. Choć pierwsze próby zawiązania chusty nie zawsze kończyły się pełnym sukcesem, nie poddali się. Z żółtodziobów stali się nauczycielami. Żadne źle zachustowane dziecko nie umknie ich uwadze. Patrząc na nich, aż trudno uwierzyć, że początkowo byli pełni obaw.

Marcin Z.: Wszystko, co nowe budzi obawy i myślę, że nie ma rodzica, który widząc po raz pierwszy chustę, nie ma żadnych wątpliwości. My także mieliśmy wiele pytań, jedno z nich brzmiało: dlaczego takich chust nie ma w Polsce? Przecież w Niemczech znane są od trzydziestu lat! Rzeczywiście, w naszym kraju rodzice mogli jedynie kupić chusty przypominające torby służące do noszenia w pozycji leżącej lub niezbyt szczęśliwie zaprojektowane nosidełka. O informacjach o chustowaniu można było pomarzyć! Szukając bliższych informacji i ucząc się wiązania, trafiliśmy do drezdeńskiej Szkoły Noszenia – Die Trageschule. Zajęcia okazały się tak interesujące, że teraz ja szkolę doradców.

Damian: Pierwszy raz odważyłem się „zamotać” w chustę i wyjść z synkiem na spacer, gdy Aleks miał 2 miesiące (żona nosi od 3 tygodnia). Byłem już pewien, że chusta mu nie zaszkodzi, a prawidłowe wiązanie pozwala przyjąć dziecku bezpieczną pozycję, nawet wspomagającą jego rozwój. Najlepszą rekomendacją dla „chustowania” była reakcja dziecka. Aleksowi od początku wiązanie w chustę sprawiało dużą przyjemność, zresztą jest tak do tej pory, mimo że skończył już 18 miesięcy.

Marcin G-B: Sam się czasami dziwię, jak nauczyłem się prawidłowo wiązać i dociągać chustę. Przecież to takie mało zachęcające na początku, kiedy zmęczony rodzic próbuje zawiązać tę nieposłuszną chustę. A jednak WARTO! Teraz potrafię krytycznym okiem lustrować otoczenie wokół siebie, czy aby przypadkiem gdzieś w pobliżu nie ma źle zawiązanego dziecka. Również podczas wykładów zawsze dużo uwagi poświęcam podstawowym błędom związanym z noszeniem w chuście.

Ojcowsko-synowska więź

Dla niektórych chusta to długi pas materiału i sposób na łatwe przemieszczanie się z dzieckiem.  Jednak nie dla Marcina Zakrzewskiego, Damiana Buchmieta i Marcina Golizdy-Blizińskiego.  Oni potrafią spojrzeć głębiej – w chustach widzą odbicie swojego tacierzyństwa. Ten „skrawek materiału” pomaga im stworzyć niezastąpioną więź z dzieckiem, która z dania na dzień staje się coraz mocniejsza.

Marcin Z.: Gdy prowadziłem swoje pierwsze warsztaty tylko dla ojców usłyszałem wiele historii o tym, jak inni panowie odkrywają chusty. Niektórzy dopiero wtedy, gdy pojawia się kolejne dziecko. Zauważają, że łączy ich z maluchem coś niepowtarzalnego, że łatwiej i szybciej nawiązują porozumienie z niemowlęciem nawet wtedy, gdy jest to kontakt wieczorem po powrocie z pracy. Chętnie słucham takich opowieści, bo też mam świetny kontakt z moimi synami. Ze starszym, Felixem, który chodzi do zerówki lubimy majsterkować lub grać w piłkę.Gdy urodził się Bruno, postanowiłem pójść na półroczny urlop macierzyński, aby móc spędzać z nim więcej czasu. Trudno mi powiedzieć, jak nasze ojcowsko-synowskie relacje wyglądałyby, gdyby nie chusta, bo obaj są noszeni od samego początku, ale wiem, że dzięki chuście moje ojcostwo nabrało barw (i wcale nie dlatego, że moje chusty i nosidła są w żywych kolorach!).Dla ojca na pewno jedną z największych zalet noszenia jest to, że potrafi uspokoić płaczące niemowlę. Mając je blisko siebie wzajemnie uczą się rozpoznawać swoje sygnały. A to podstawa do wytworzenia więzi.

Damian: Noszenie w chuście to coś więcej – to element stylu życia otwartego na naturę, ekologię, na naturalne metody wychowawcze oparte na bliskości z  dzieckiem i na silnym związku emocjonalnym. Bez wątpienia chusta ma wiele zalet. Po pierwsze, wygoda – niosąc dziecko w  chuście mam obie ręce wolne, mogę nieść zakupy, wejść do autobusu, a na wakacjach iść na szlak w góry. Po drugie, bliskość z dzieckiem. Maluch całym ciałem przylega do rodzica, czuje się pewnie i bezpiecznie. Wiązanie w chustę jest również rewelacyjnym środkiem nasennym, wtulony maluch bardzo szybko zapada w sen.  Ze strony rodzica taka bliskość z  dzieckiem jest cudowna, to niesamowite być tak blisko z ukochaną maleńką istotą i czuć jego potrzeby.

Marcin G-B.: Chusta, a potem dobre nosidło dosłownie i w przenośni zbliżyło mnie ze Stasiem. Co więcej, dało mi to poczucie wolności, nie musiałem rezygnować z wielu wyjść – Staś, bezpiecznie wtulony w tatę, szedł razem ze mną – od początku budowaliśmy bliskość. Teraz Staś chodzi ze mną w  wiele miejsc i chętnie pomaga w wielu pracach domowych, przy których kiedyś asystował w chuście. Wspaniałą rzeczą jest też to, że chustonoszenie  zmienia nie tylko dziecko, ale także i rodziców. Dziś mogę powiedzieć, że dzięki chuście i Rodzicielstwu Bliskości stałem się innym mężczyzną i partnerem dla żony. Innym i dojrzalszym.