Ja od najmłodszych lat słyszałam BĄDŹ GRZECZNA! Każdy mógł wejść mi na głowę;/ Strasznie zjadało mnie to od środka. Dopiero po urodzeniu dziecka zaczęłam normalnie reagować na otaczający mnie świat. Zwróciłam uwagę kelenerowi, zabrałam głos na zebraniu komitetu rodzicielskiego. Złoszczenie się w kontrolowany sposób (czyli bez tracenia kontaktu z rzeczywistością i kontroli nad własnym zachowaniem) było jednym z moich większych osiągnięć rozwojowych. Od kiedy to robię także czuję się zdrowsza i jestem przekonana, że zaszła we mnie zmiana na lepsze.

Droga Enigmo, właśnie to zrobiłam, w 3 linijce tekstu podałam swoją definicję. Ten krótki wpis miał zwrócić uwagę na powszechność pochwały typu "jesteś grzeczną dziewczynką / grzecznym chłopczykiem". Niektórzy ograniczają się tylko do ego typu pochwały, a ja zachęcam do tego, aby poszerzyć nieco percepcję :-) Czyż język i słowa w pewnym sensie nie budują rzeczywistości / nie wpływają na nasze emocje i samopoczucie?

A ja często chwalę dziecko, że jest grzeczne:) Ja poproszę o coś i dziecko to zrobi - chwalę zawsze, bardzo wylewnie. Nie za bardzo rozumiem, co ma piernik do wiatraka - jakby nie można było pochwalić i za to, że dziecko jest grzeczne, i za wszystko inne. Niby dlaczego grzeczne dziecko by miało być "nikomu niewadzące"?. Może najpierw trzeba zdefiniować, co kto rozumie pod pojęciem "grzeczne dziecko"?

Lepsze niegrzeczne niż nijakie, takie co to ani dzień dobry ani całuj w d... jak mawia mój mąż.

Lubimy grzeczne dzieci, bo nie sprawiają nam problemów i możemy przewidzieć ich reakcje. Grzeczne dziecko nie zaskoczy nas wybuchem złości, nie ucieknie na spacerze, ani nie pobrudzi się błotem. Tylko czy takie dziecko poradzi sobie samo w dorosłym życiu, czy będzie potrafiło podejmować nowe wyzwania, być asertywnym i śmiało wyrażać własne poglądy?

Z grzecznych dzieci wyrastają często ludzie bez pasji, bez uporu i zapadają w wieku 20 paru lat na depresję...