To jest wybór każdego z nas, czego sami uczymy nasze dzieci. Czytanie i pisanie, to był przykład moim zdaniem błędu systemu. Idąc dalej, dziecko, które zostanie przez rodziców nauczone, w pierwszej klasie będzie się nudzić i koło się zamyka, bo nauczyciel nie będzie wiedział co z nim robić. Moim zamierzeniem było zwrócenie uwagi na FAZY WRAŻLIWE i na brak indywidualnego podejścia w szkołach, co mocno zniechęca dzieci do nauki i poznawania świata, czyli tego, co naprawdę kochają. Wspieranie rozwoju w odpowiednim momencie dzieci uskrzydla i daje energię do dalszego zdobywania wiedzy.

Nie no, błagam! Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie będzie uczyć dwulatka całek i różniczek:/ Ale pokazywać literki można chyba bez skończenia odpowiednich studiów:/ Uczyć liczyć piny w duplo czy lego też można. Teraz jest takie mnóstwo zabawek edukacyjnych i wszelakich pomocy naukowych, że wystarczy trochę chęci i można samemu naprawdę wiele nauczyć swoje dziecko.

Miraga, masz duuuzo racji! Czesto rodzice sami zaczynaja i tylko robia metlik dziecku. Najprostszy przyklad. dziecko nei uczy sie alabetu a, be, ce, de... bo utrudnia mu to slyszenie pojedynczych literek w wyrazie, tylko a, b(y), c(y)... a co slysze u dwulatkow? wlasnie be, ce de... nie ma to nic wspolnego z nauka pisania i czytania. Momentem, kiedy dziecko jest gotowe na nauke jest gdy zaczyna rozpoznawac (nie zapamietywac!), ze mama jest na literke m, czyli zaczyna samo slyszec poszczegolne litery. O tym tez rodzice nie wiedza i zaczynaja za wczesnie, bo dziecko zaczyna sie interesowac literkami. Samo zainteresowanie nie jest powodem do zaczecia procesu, bo moze zdemotywowac dziecko. Nie ma nic gorszego niz proba nauki dziecka, ktore psychomotorycznie nie ma takich mozliwosci. Po prostu mu nie wychodzi, traci pewnosc siebie i wiare w swoje umiejetnosci.

Ja nie rozumiem dlaczego w przedszkolach nie uczą dzieci czytać. Na pewno lepiej, by robił to ktoś wyszkolony do tego niż sama mama, bo nie zawsze jest to takie łatwe.

Oczywiscie, ze moge sama uczyc dziecko pisac, tylko ze: 1. Badania pokazuja, ze najlatwiej wiedza przyswaja sie do poludnia, wtedy mamy najwyzszy potencjal i szkoda go marnowac. Moge robic rozne rzeczy w domu, jak dziecko wraca z przedszkola, tylko jak siedzi tam do 17-18 i musi wstac o 7, zebym na 9 zdazyla do pracy, to akurat tego czasu wystarcza na wykapanie, kolacje, przytulanie i bajke. 2. Dlaczego dziecko ma nie wykorzystywac produktywnie czasu w przedszkolu, nie robic tego, czego wlasnie potrzebuje, a robic to czego potrzebuje program nauczania? To powoduje, ze ta potrzeba slabnie, jesli nie podchwycimy tematu. 3. jeszcze przedszkole to pikus, ale jak dziecko idzie do szkoly i  wraca zmeczone z zadaniem domowym, to kiedy mam wogole miec sposobnosc, zeby zaobserwowac, jakie ma potrzeby? Jest tak wcisniete w system, ze sam sie gubi. Uwazam, ze skoro mamy jakis system nauczania, na ktory ida ogromne pieniadze, to powinniesmy miec zaufanie, ze nasze dzieci sa w dobrych rekach, nie mowie wspanialych, ale przynjamniej dobrych. Poki co mnie system zalamuje. Zreszta coraz wiecej ludzi decyduje sie na prywatne, dobre szkoly lub domowe nauczanie, gdzie glowny nacisk jest na indywidualne podejscie.

"Fenomen- już o tym pisałam- moje dziecko po odjęczanej pracy domowej i spakowaniu tornistra biegnie bawić się w szkołę i kaligrafuje kolejne literki." Cudowne :)

Zgadzam się z enigmą. Mogę sama, w wieku 4-4,5 roku uczyc dziecko czytać (jesli bedzie miał na to ochote) :)

Masz rację. Doświadczam tego na co dzień. Jeśli nie pozwolisz roczniakowi próbować karmić się samodzielnie serkiem, to nie dziw się, że rok później będzie do Ciebie przybiegać, z prośbą o nakarmienie. Jeśli nie pozwolisz ciąć gazet i nitek 4 latce to nie dziw się, że potem będzie jęczeć przy zadaniu wycinanek w szkole. Jeśli nie pozwolisz 5 latce zrobić samodzielnie kanapki to nie dziw się, że potem będzie Cię prosić o obranie mandarynki. Jeśli nie pozwolisz sześciolatce pójść po bułki do sklepu to nie dziw się później, że będzie Cię nękać o podwiezienie do koleżanki w sąsiednim bloku. Pewnie, że serce staje jak masz pozwolić na kolejną samodzielność, ale po sto kroć lepiej jeśli dzieje się to z inicjatywy dziecka. Fenomen- już o tym pisałam- moje dziecko po odjęczanej pracy domowej i spakowaniu tornistra biegnie bawić się w szkołę i kaligrafuje kolejne literki.

No ale kto zabrania rodzicom uczenia dzieci? Nie trzeba czekać z nauką do pójścia do szkoły;) Inna sprawa - co z dzieckiem, które umie już czytać i pisać? Będzie się nudzić w szkole? Nie nauczy się systematycznej pracy?