• jedynym skutecznym sposobem znanym naszemu dziecku, by coś uzyskać;
• wynikiem zbyt małej ilości uwagi i troski poświęcanej dziecku przez rodziców i otoczenie;
• spowodowane chęcią zdobycia uznania wśród rówieśników.

1. Musisz je poinformować, że takie zachowanie (wielokrotne ponawianie tej samej prośby, marudzenie i szantażowanie) nie jest odpowiednie,
2. Na prośbę dziecka dawać jasną i jednoznaczną odpowiedź: „tak” lub „nie”. Odpowiedzi typu „być może” zostawiają dziecku furtkę do dalszego zamęczania rodziców, a tego nie chcemy,
3. Jeżeli Twoja odpowiedź brzmi „nie” – uzasadnij ją. Dziecku będzie wtedy łatwiej zrozumieć Twoje motywy i pogodzić się z odmową. Jednak nie wdawaj się z dzieckiem w dyskusje.
4. Jeśli dziecko nadal próbuje wymuszać, daj mu do zrozumienia, że spotka go za to kara – utrata posiadanych już przywilejów,
5. Musisz ustalić jasne zasady dotyczące poprawnego zachowania zarówno w zaciszu domowym, jak i w miejscach publicznych.
6. Nagradzać dziecko, gdy zaniecha wymuszania.
   

Czego robić zdecydowanie nie należy:

Krzyczeć na dziecko. Oprócz strachu i stresu wywołać to może u dziecka pogorszenie nastroju, napad złego humoru oraz pogłębienie problemów, jeśli takie istnieją. Poza tym, dziecko niekoniecznie powiąże krzyk rodzica z naganą za wymuszanie,
Ignorować próśb dziecka, albowiem może wywołać efekt odwrotny od zamierzonego i  wzmóc wymuszanie, co najprzykrzejsze jest dla uszu i nerwów rodziców.

Przykład:

Twoje dziecko ma ustaloną porę, kiedy kładzie się do łóżka, ale próbuje wytargować jeszcze kwadrans dla siebie. Skoro ustaliliście zasady, należy się ich trzymać. Jeśli dziecko nie daje za wygraną, powiedz mu, że jeśli nie zastosuje się do ustalonych zasad, pora pójścia do łóżka zostanie przesunięta o dwie minuty wcześniej. Jeśli po kilku dniach zaobserwujecie poprawę w zachowaniu swojego malucha, możecie go nagrodzić, czyli przesunąć porę spania w weekend ( po tygodniu – gdy było grzeczne). Pamiętajcie jednak, by od razu ustalić, o ile przesuwacie tę porę i jeśli będzie to na przykład 10 minut, to należy się tego trzymać.

Poradzenie sobie z zachowaniem wymuszania u dziecka jest trudne. Z pewnością wymaga od rodziców szczególnej uwagi i dyscypliny. Jeżeli wynika ono z  problemów na tle psychologicznym, należy dziecku pomóc poradzić sobie z  problemami, samotnością i podbudować jego poczucie własnej wartości. Należy postarać się, aby poczuło się tak samo ważne, jak każdy inny człowiek rodziny. Można w tym celu zasięgnąć porady psychologa dziecięcego.

Niestety, wszystkie dzieci wymuszają, a natężenie marudzenia wynika z ich charakteru, jak również z sytuacji panującej w domu i tolerancji otoczenia. Dziecko wymusza, ponieważ nie zna innej strategii uzyskania tego, czego pragnie. Dziecko, które nagminnie wymusza, czyni tak, ponieważ rodzice ulegają, czyli metoda się sprawdza Im konsekwentniej postępują rodzice i trzymają się zasad, tym mniej prawdopodobne, że będą ofiarami wymuszania przez dzieci. Oduczenie dziecka marudzenia jest dla rodziców wyzwaniem, ale sukces wiąże się nieodmiennie z ukojeniem rodzicielskich nerwów, a dla malca jest ważną życiową lekcją.