Dlaczego dziecko płacze?

Autor: Alicja Sieklucka 2010.07.30, 16:07

fot. Marta Grzybek
Dlaczego zdrowe, zadbane niemowlę lub małe dziecko płacze? Co zrobić, żeby maluch przestał płakać? – rodzicom malutkich, większych i tych całkiem dużych dzieci podpowiada pedagog Alicja Sieklucka.

Łatwiej byłoby wymienić, dlaczego niemowlę nie płacze. Płacze, bo jest: za zimno, za ciepło, za jasno, za ciemno, za głośno, za cicho, za mokro, za ciasno, z głodu, z bólu brzucha. Płacze, bo psoci się mucha, jest zmęczone lub dlatego że chce się bawić, chce usnąć i dlatego że nie chce spać… W ten sposób mogłabym pisać przez cały artykuł, a i tak w wielu przypadkach nie jesteśmy w stanie określić przyczyn płaczu dziecka.

Płacze? A może raczej wrzeszczy tak, że nie może złapać tchu? Rodzicom zdaje się, że to trwa w nieskończoność. Czują się winni, ponieważ nie wiedzą dlaczego i nie potrafią pomóc. Jest to trudna, bolesna sytuacja.

Droga Mamo! Drogi Tato!

Jesteśmy różni, pod względem płaczu również. Niektóre dzieci łatwiej uspokoić, inne trudniej. Niektóre są bardziej wrzaskliwe, inne płaczliwe. Dlatego należałoby chyba zadać inne pytanie: co zrobić, żeby dziecko nie płakało? Z pewnością pediatra lub przyjaciółka podsunie Ci kilka rozwiązań.

Z własnego doświadczenia mogę podpowiedzieć:

Nie ignoruj tego płaczu. Małe dziecko uczy się behawioralnie. Dlatego musi wiedzieć, że opiekujesz się nim nie tylko wtedy – gdy płacze, ale również wtedy – gdy bawi się grzechotką, gdy gaworzy. Zwróć uwagę, w jakich sytuacjach zajmujesz się dzieckiem. Będzie płakało, bo nauczy się, że wtedy jesteś, że ktoś się nim wtedy zajmuje. Niemowlę nie umie mówić – płacz to jego sposób komunikacji.
Noś na rękach – dziecko chce czuć obecność i bliskość matki. Dlatego taką furorę zrobiły nosidełka i chusty. Dziecko jest wtedy spokojniejsze. Nowe bodźce zewnętrzne nie są tak niepokojące, gdy dziecko czuje ciało matki – jej dotyk, oddech, bicie serca.
Włącz spokojną muzykę o rytmicznych dźwiękach. Niektóre dzieci lubią szum ulicy czy jednostajny warkot pralki.

Co z nami – rodzicami? Z naszymi uczuciami i potrzebami? Niedospani i zmęczeni szukamy chwili spokoju. Co robić?

Dziecko nie płacze przeciw Tobie. Płacze, ponieważ ciągle chce być z Tobą. Ciesz się, bo to szybko minie i nie będzie Ci nawet chciało powiedzieć, gdzie jest;)
Jeżeli możesz, pozwól innym też zająć się dzieckiem. Częstym błędem mam jest zaborczość w opiece. Uważają, że zrobią wszystko przy dziecku najlepiej. Nie podważam tego, ale dla własnego dobra i nabrania dystansu odpuść mamo trochę. Widuję w przedszkolu oraz szkole nadopiekuńcze matki. Obserwuję potem tego konsekwencje. Dziecko potrzebuje różnych ludzi. Szczególnie pozwól, a wręcz domagaj się, by opiekę na równi z Tobą miał ojciec. Jego zachowanie, reakcje mają ogromny wpływ nie tylko na rozwój dziecka, ale również na tworzenie wzajemnej więzi – jest ona nie do przecenienia.
Jeżeli płacz dziecka wyprowadzi Cię z równowagi, połóż je w bezpiecznym miejscu i odejdź, by się uspokoić. Nie ma możliwości, żeby zdenerwowany opiekun uspokoił dziecko. Niezależnie od tego, czy będzie ono małe czy duże.
Ludzie płaczą – taka jest nasza natura. Płaczemy ze stresu, gdy czujemy się przygnębieni, gdy dzieje się nam krzywda, ze wzruszenia… To normalne. Niektórzy płaczą więcej od innych – zależy to od osobowości.

Zrozum płacz starszego dziecka:

Nie karć go za to, że płacze. Dotyczy to w równej mierze dziewczynek, jak i chłopców. To tak jakbyś zabraniała się śmiać. Niech wyraża swoje uczucia. Tłumione emocje odkładają się w organizmie. Jest wiele chorób pochodzenia somatycznego. Ważna jest forma wyrażania uczuć i panowanie nad gniewem.
Spytaj, co jest powodem.
Nie oceniaj, po prostu wysłuchaj.
Powiedz, że rozumiesz.
Nie śmiej się z dziecka, gdy płacze. Poczuje się lekceważone, nie będzie miało jasnej sytuacji, czy jego uczucia są adekwatne i czy są ważne dla Ciebie.
Jeżeli uważasz, że płacz jest orężem w walce z Tobą (dzieci wykorzystują często tę „broń” przeciw rodzicom) to powiedz o tym.

Na koniec kilka pytań do samodzielnego rachunku sumienia:

Kiedy płaczesz, w jakich sytuacjach?
Co chciałabyś, żeby wtedy zrobiła najbliższa Ci osoba?
Czy chciałabyś być swoim dzieckiem?

Źródło: Fotografia Marta Grzybek http://martagrzybek.selia.pl/

Dodaj do ulubionych » Skomentuj »

Przeczytaj także:

Rola dziadków w wychowaniu dziecka

Dziadkowie i babcie – jakże odmienne są obecne skojarzenia z nimi. Z jednej strony mamy nieśmiertelny obraz staruszków zaszytych w swoim przytulnym mieszkaniu z fotelem bujanym, kotem i robótkami na drutach. Z drugiej osoby, które w końcu... więcej »

Wyprawka szkolna dla pierwszoklasisty

Już za parę dni, nasze pociechy ruszają do szkół. Będą potrzebować nowych zeszytów, okładek do książek, piórników, worków na buty i szeregu przyborów szkolnych. Nie wszystkie te rzeczy musimy kupować! Część możemy zrobić w domu... więcej »

Rodzice a wychowanie dziecka

To rodzice są centrum rodziny. To rodzice powinni wychowywać dziecko, a nie odwrotnie. Jeśli tego nie zrobią w odpowiednim czasie – dziecko zacznie wymagać, a nie prosić, żądać, a nie pytać, krzyczeć, a nie mówić. Rolą rodziców jest... więcej »

Porozumienie Bez Przemocy (PBP)

Porozumienie Bez Przemocy (PBP) uświadamia nam, że wszelkie zmiany musimy zacząć od siebie – od dotarcia do swoich pragnień i potrzeb. Dopiero wtedy będziemy mogli zrozumieć pragnienia i potrzeby własnych dzieci. Nonviolent Communication (NVC)... więcej »

Mały człowiek – wielkie decyzje, czyli włączamy dziecko w ochronę środowiska

Nawet jeśli mieszkamy w dużym mieście, to nie żyjemy z dala od środowiska naturalnego, lecz stanowimy jego część. Troszcząc się o jego jakość, dbamy jednocześnie o własne zdrowie. Z tego względu ważne jest, aby już od najmłodszych lat... więcej »

Komentarzy: 1

02.08.2010 23:30 - mama_Igorka

Tez bym to chciała czasami wiedzieć!

Zielony ekspert

Alicja Sieklucka – pedagog z ponad 25-letnim stażem pracy z dziećmi

więcej »

Najnowsze na blogach

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego - Wydziału Pedagogicznego. Na macierzystej uczelni ukończyła również Studia Podyplomowe w zakresie "Profilaktyka Społeczna i Resocjalizacja" oraz "Wychowanie Seksualne". Otrzymała dyplom Gnieźnieńskiej Wyższej Szkoły Humanistyczno-Menedżerskiej "Milenium" - Studia Podyplomowe w zakresie "Organizacji i Zarządzania", "Menedżer w Oświacie" oraz Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku w zakresie "Integralna edukacja wczesnoszkolna z językiem angielskim".

Ukończyła dziesiątki szkoleń, m.in: rozwoju dzieci i młodzieży, rozwiązywania problemów wychowawczych i konfliktów, asertywności, uzależnień, komunikacji interpersonalnej. Za swa pracę otrzymała nagrodę od prezydenta miasta Włocławka, jak również najwyższe odznaczenie resortowe - Medal Komisji Edukacji Narodowej.

Kilka słów o sobie:
Od bardzo wielu lat moją pasją jest psychologia. Szczególnie poznawanie mechanizmów, które kierują naszym postępowaniem. Interesuje mnie samorozwój: NLP, Inteo, couching, joga... Jestem dyplomowanym nauczycielem i pedagogiem szkolnym. Przez lata wykorzystywałam swoją wiedzę, wykładając na kursach kwalifikacyjnych dla nauczycieli z pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej. Od 6 lat jestem kuratorem społecznym. Prywatnie jestem szczęśliwą mamą dwójki dorosłych dzieci.

Zobacz wszystkie »

Quizy

1001 pytań i odpowiedzi na kazdy temat. Jeżeli chcesz się dowiedzieć więcej zajrzyj tutaj.

Zobacz wszystkie »

O serwisie Kontakt Media o nas Reklama Współpraca FAQ Regulamin Mapa strony