...kto pierwszy ubrany przy drzwiach?...kto pierwszy pościeli swoje łóżko?

zawsze działa! Już bardzo małym dzieciom przekazuje się takie komunikaty. Z jednej strony rodzice są świadomi, że to taka delikatna manipulacja, z drugiej strony traktują to jako fajną zabawę w wyścigi.

Idąc jednak głebiej, to są typowe mechanizmy, które wpajają dzieciom rywalizację. W pewnym momencie zastanawiamy się dlaczego nasze dziecko się złości, że dziś nie dostało zupy pierwsze, że w grze zawsze chce wygrywać, że przegrana i bycie drugim to porażka i wielki smutek.

To my od najmłodszych lat stymulujemy dziecko do takiego zachowania, nie zdając sobie często z tego sprawy. Te proste, pod pozorem zabawy komunikaty programują dziecko, że bycie pierwszym to najlepsza sytuacja, to najlepsza pozycja w świecie. 

Ja raczej jestem za współpracą, za tym, żeby widzieć drugiego człowieka, żeby delektować się tym, co się robi, a nie pracować tylko na wygraną, awans, czy na ilość "lajków" na facebooku. Liczy sie cała droga, a nie tylko cel.

Zafascynowały mnie niedawno gry kooperacyjne. Kiedy pierwszy raz o tym usłyszałam, nie wyobrażałam sobie wogole takiej idei. Jak to możliwe w grze, że trzeba współpracować? Przecież zazwyczaj wszyscy rywalizują, no i co z wygraną, która jest głównym celem gry? Sprowadziliśmy te gry do Polski i jak zaczęliśmy grać, zobaczyliśmy, że taka gra niesamowicie łączy, że jest duża radość nie z pokonania kogoś, ale ze wspólnego osiągnięcia celu.